عجیب

چقدر من عجیبم آخه.از دست خودم خسته شدم.

جالبه میشینم با خودم منطقی حرف میزنم جوری که مو لا درزش نمیره و میدونم

قضیه چیه و راحت میتونم با منطق خودمو آروم و قانع کنم ولی آروم نمیشم!

روانیم جدی!

تا من باشم دیگه بقیه رو قضاوت نکنم.

تا من باشم وقتی یکی یه مشکل روحی براش اتفاق میفته نخندم بگم چقدر طرف احمقه

که فکر خودشو درگیر میکنه و اذیت میشه.

چون دقیقا الان فکرم مریضه در حالی که میدونم قضیه روشنه و به نفع منه ولی آروم نمیشم.

عجب موجود عجیبیه این آدمیزاد که هیچوقت به ثبات نمیرسه